ในฉนวนกาซาและอิสราเอลบนชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผู้มองโลกในแง่ดีตลอดกาลและองค์กรด้านสิ่งแวดล้อมทำงานเพื่อเอาชนะพรมแดนเพื่อเห็นแก่สิ่งปฏิกูล
Monther Shoblaq ถือแก้วน้ำ กลืนสองสามอึกแล้วถามว่า “คุณเห็นแก้วนี้ได้อย่างไร—ว่างเปล่าหรือเต็ม” วิศวกรวัย 53 ปี พูดคุยผ่าน Skype จากฉนวนกาซาเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยสงคราม ยิ้มและตอบคำถามของเขาเอง “ถ้าฉันไม่ใช่คนประเภทที่เห็นน้ำเต็มแก้ว ฉันคงไม่ใช้ระบบนี้ต่อไปอีกตลอด 18 ปีที่ผ่านมา”
Shoblaq ผู้มองโลกในแง่ดีตลอดกาล—“มันเป็นธรรมชาติที่ไม่ดีของฉัน” เขาพูดติดตลก—นำไปสู่ชีวิตที่เชื่อมโยงกับน้ำอย่างซับซ้อน เขาเป็นผู้อำนวยการทั่วไปของ Coastal Municipalities Water Utility ในฉนวนกาซา ซึ่งมีความยาว 40 กิโลเมตรและมีประชากรหนาแน่น ดินแดนปาเลสไตน์ที่ทอดยาวคั่นกลางระหว่างอียิปต์และอิสราเอลบนชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียน
อิสราเอลปกครองตั้งแต่ปี 2510 ถึง 2548 ในปี 2550 องค์กรอิสลามติดอาวุธฮามาสเข้าควบคุม ทั้งสองฝ่ายปะทะกันซ้ำแล้วซ้ำอีกตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทำให้งานบริหารจัดการน้ำยากเป็นพิเศษ
ฉนวนกาซามีประชากร 1.8 ล้านคน และมีปัญหามากมายที่เกินขอบเขต รวมถึงโรงบำบัดน้ำเสียที่ไม่มีประสิทธิภาพและไม่เพียงพอ การขาดแคลนไฟฟ้าในการดำเนินงาน และข้อจำกัดในการเข้ามาของวัสดุก่อสร้างเพื่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ๆ สถานการณ์ที่ซับซ้อนของฉนวนกาซาได้นำไปสู่การแก้ปัญหาที่ไม่มีใครทัดเทียม นั่นคือ การทิ้งสิ่งปฏิกูลดิบหรือที่ผ่านการบำบัดแล้วบางส่วนกว่า 90,000 ลูกบาศก์เมตรลงในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนทุกวัน ซึ่งเทียบเท่ากับสระว่ายน้ำขนาดโอลิมปิกถึง 36 สระ ในขณะที่ความเกลียดชังอันขมขื่นแยกชาวอิสราเอลและกลุ่มฮามาส—เช่นเดียวกับกำแพงกั้นความปลอดภัยที่ทอดยาวไปตามความยาวของฉนวนกาซา—ประชาชนทั้งสองมีน่านน้ำชายฝั่งร่วมกันและมลพิษเน่าเสียที่หมุนวนอยู่ภายในพวกเขา
น้ำทะเลกำลังแทรกซึมเข้าไปในชั้นน้ำแข็งชายฝั่งที่ใช้ประโยชน์มากเกินไปและเป็นมลพิษของดินแดน ซึ่งเป็นแหล่งน้ำดื่มหลักของภูมิภาคนี้
ในเช้าวันที่หนาวเย็นของเดือนมกราคม Shoblaq นั่งอยู่ในชุดเสื้อกันหนาว หันหลังให้กับแผนที่ดาวเทียมของฉนวนกาซา คำพูดของเขาอู้อี้อยู่ครู่หนึ่งด้วยเสียงของมูเอซซินที่เรียกชาวมุสลิมให้ละหมาด พ่อผมสีเข้มผู้ใจดีของเด็กชายห้าคนถอนหายใจ: “ผมรู้ว่าเรากำลังสร้างมลภาวะให้กับแอ่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียน แต่จนกว่าฉันจะพบวิธีแก้ไขสิ่งปฏิกูลของเราอย่างถาวร ฉันต้องทำต่อไป … ฉันไม่ต้องการสร้างมลพิษให้กับทะเลเมดิเตอร์เรเนียนหรือชายหาดเช่นกัน แต่พวกเขา [อิสราเอล] จำเป็นต้องร่วมมือกับเราและยอมให้เราทำงานที่ฉันเริ่มทำจนเสร็จ”
กลุ่มสิ่งแวดล้อมกลุ่มหนึ่งที่กระตือรือร้นที่จะร่วมมือคือ EcoPeace Middle East ซึ่งเป็นองค์กรที่ผิดปกติในด้านความสามารถในการร่วมมือภายใต้บรรยากาศทางการเมือง เป็นเวลา 20 ปีแล้วที่ EcoPeace ได้รวบรวมนักเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมจากจอร์แดน อิสราเอล และดินแดนปาเลสไตน์ เพื่อทำงานในประเด็นระดับภูมิภาค เช่น มลพิษทางน้ำและการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ “เนื่องจากเราเป็นองค์กรที่ให้ความสำคัญกับปัญหาน้ำข้ามพรมแดน จึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเราที่จะจัดการกับปัญหานี้” Gidon Bromberg ผู้อำนวยการชาวอิสราเอลกล่าว
ในเดือนสิงหาคม 2014—ท่ามกลางการระดมยิงนองเลือดเมื่ออิสราเอลและกาซาใช้เวลา 50 วันในการทิ้งระเบิดซึ่งกันและกันด้วยการโจมตีทางอากาศและการโจมตีด้วยจรวดที่คร่าชีวิตผู้คนมากกว่า 2,000 คนในฉนวนกาซาและ 71 คนในอิสราเอล—EcoPeace และสถาบันการศึกษาความมั่นคงแห่งชาติที่ มหาวิทยาลัยเทลอาวีฟเผยแพร่รายงานโดยละเอียดเรื่องThe Water, Sanitation and Energy Crises in Gaza: Humanitarian, Environmental and Geopolitical Implications. ผู้เขียนเตือนผู้มีอำนาจตัดสินใจของอิสราเอลว่า การป้องกัน “ระเบิดเวลาของความเค็มและมลพิษที่ไหลลึกจนทำให้เกิดวิกฤตด้านมนุษยธรรมในฉนวนกาซา” เป็นความรับผิดชอบทางศีลธรรมและเพื่อประโยชน์สูงสุดของอิสราเอล
เป็นที่เข้าใจได้ว่า อิสราเอลยังสนใจที่จะป้องกันภัยคุกคามจากระเบิดประเภทอื่นด้วย นั่นคือจรวดและปืนครกที่ยิงเข้าประเทศ ซึ่งมีจำนวนมากกว่า 12,500 นับตั้งแต่ฮามาสเข้าควบคุมฉนวนกาซา ดังที่รายงานของ EcoPeace บันทึกไว้ และในช่วงสงครามฤดูร้อนปีที่แล้ว กองกำลังอิสราเอลได้ค้นพบเครือข่ายอุโมงค์ที่ฮามาสสร้างขึ้นเพื่อแทรกซึมเข้าไปในประเทศ อุโมงค์ที่สร้างด้วยความช่วยเหลือของปูนซีเมนต์ กรวด และเหล็กหลายหมื่นตันที่ขนส่งไปยังฉนวนกาซาจากอิสราเอล เพื่อลดภัยคุกคามเหล่านี้ อิสราเอลได้กำหนดข้อจำกัดเพิ่มเติมในการนำวัสดุที่ใช้ได้สองทางเข้าสู่ฉนวนกาซา นั่นคือเทคโนโลยีที่สามารถใช้เพื่อเป้าหมายทางทหารหรือเป้าหมายทางสันติ เช่น การสร้างโรงบำบัดน้ำเสีย รายการดังกล่าวซึ่งรวบรวมโดยผู้ประสานงานกิจกรรมของรัฐบาลอิสราเอลในดินแดน (COGAT) รวมถึงอุปกรณ์ขีปนาวุธและยุทโธปกรณ์ แต่ยังรวมถึงอุปกรณ์ขุดเจาะ สายเหล็ก คอนกรีต วัสดุฆ่าเชื้อโรคในน้ำ และอีพอกซีเรซิน ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ Shoblaq ต้องการสำหรับระบบน้ำ (การนำเข้าวัสดุทางทะเลไม่ใช่ทางเลือก อิสราเอลยังควบคุมการเข้าถึงน้ำโดยรอบด้วย)
